elefante

Galego

• Etimoloxía: do latín elephās, elephāntis, e este do grego antigo ελέφας, ελέφαντος.

• Pronuncia: /ɛleˈfante̝/ (AFI)

Substantivo masculino

elefante (ms: elefante; mpl: elefantes; fs: elefanta; fpl: elefantas)

1. (Zooloxía) Nome común das dúas especies actuais de mamíferos proboscídeos da familia dos elefántidos, o elefante africano, Loxodonta africana Blumenbach, e o elefante asiático, Elephas maximus Linné = E. indicus auct., de gran tamaño (até 4 m de altura e 7 000 kg de peso), coa cabeza grande, con grandes pavillóns auriculares (especialmente o africano), pescozo pequeno, extremidades columnares e característica trompa ou probóscide, prénsil, formada polo nariz e o labio superior, e rematada nun apéndice dixitiforme prénsil no africano e en dous no asiático. Teñen dous incisivos superiores moi desenvolvidos, impropiamente denominados defensas, e que empregan sobre todo para desenterrar bulbos e raíces, dos que se alimentan (ademais de de herba, follas e caules tenros).
   • Exemplo: O elefante africano é moi perseguido polos cazadores furtivos para comerciar cos seus incisivos.
     
     
   • Exemplo: Gran parte dos elefantes asiáticos son domésticos empregándose como animais de carga e como monturas.
     
     

Famila de elefantes africanos no Parque Nacional de Serengeti, África Oriental.

A trompa do elefante serve para case todo, mesmo para limpar os ollos.

Elefante africano macho na época da reprodución.

Adestramento de elefantes en Tailandia.

Unha elefanta asiática nun zoolóxico.

Traducións

• Alabama: aatipachoba ^(akz)
• Alemán: Elefant ^(de)
• Asturiano: elefante ^(ast)
• Castelán: elefante ^(es)
• Catalán: elefant ^(ca)
• Cheién: tsêhe'êseeséhe ^(chy)
• Francés: éléphant ^(fr)
• Inglés: elephant ^(en)
• Italiano: elefante ^(it)
• Manés: elefant ^(gv)
• Portugués: elefante ^(pt)
• Sueco: elefant ^(sv)
• Vasco: elefante ^(eu)

Termos relacionados

• elefante mariño

Asturiano

• Etimoloxía: do latín elephās, elephāntis, e este do grego antigo ελέφας, ελέφαντος.

Substantivo masculino

elefante (sg: elefante; pl: elefantes)

1. (Zooloxía) Elefante.

Castelán

• Etimoloxía: do latín elephās, elephāntis, e este do grego antigo ελέφας, ελέφαντος.

Substantivo

elefante (sg: elefante; pl: elefantes)

1. (Zooloxía) Elefante.

Italiano

• Etimoloxía: do latín elephās, elephāntis, e este do grego antigo ελέφας, ελέφαντος.

• Pronuncia: /ele'fante/ (AFI)

• Escoitar: «elefante» (Ficheiro ─ axuda)

Substantivo

elefante (sg: elefante; pl: elefanti)

1. (Zooloxía) Elefante.

Portugués

• Etimoloxía: do latín elephās, elephāntis, e este do grego antigo ελέφας, ελέφαντος.

Substantivo masculino

elefante (ms: elefante; mpl: elefantes; fs: elefanta/elefoa; fpl: elefantas/elefoas)

1. (Zooloxía) Elefante.

Vasco

• Etimoloxía: do latín elephās, elephāntis, e este do grego antigo ελέφας, ελέφαντος.

Substantivo

elefante

1. (Zooloxía) Elefante.