conter

Galego

• Etimoloxía: do latín continēre.

• Pronuncia: /konˈteɾ/ (AFI)

Verbo transitivo

conter

1. Levar ou encerrar dentro de si unha cousa outra.
2. Reprimir ou suspender o movemento dun corpo.

Traducións

• Alemán: enthalten ^(de)
• Castelán: contener ^(es)
• Francés: contenir ^(fr)
• Inglés: contain ^(en)
• Portugués: conter ^(pt)

Conxugación

Verbo irregular da 2ª conxugación    

Formas impersoais

Infinitivo	conter
Xerundio	contendo
Participio	contido, contidos, contida, contidas

Formas persoais

		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	conteño	contés	contén	contemos	contedes, contendes	conteñen
	Copretérito	contiña	contiñas	contiña	contiñamos	contiñades	contiñan
	Pretérito	contiven	contiveches	contivo	contivemos	contivestes	contiveron
	Antepretérito	contivera	contiveras	contivera	contiveramos	contiverades	contiveran
	Futuro	conterei	conterás	conterá	conteremos	conteredes	conterán
	Pospretérito	contería	conterías	contería	conteriamos	conteriades	conterían
Modo Subxuntivo	Presente	conteña	conteñas	conteña	conteñamos	conteñades	conteñan
	Pretérito	contivese	contiveses	contivese	contivésemos	contivésedes	contivesen
	Futuro	contiver	contiveres	contiver	contivermos	contiverdes	contiveren
Modo Imperativo	Afirmativo		contén	conteña1		contede, contende	conteñan1
	Negativo		conteñas	conteña1		conteñades	conteñan1
Infinitivo conxugado		conter	conteres	conter	contermos	conterdes	conteren

1 Vostede(s)

Verbo pronominal

conterse

1. Evitar manifestar un sentimento ou estado de ánimo.
   • Sinónimos: aguantarse, coutarse, dominarse, refrearse, reportarse, reprimirse.

Francés

• Etimoloxía: do latín computare.

• Pronuncia: /kɔ̃.te/ (AFI)

• Escoitar: «conter» (Ficheiro ─ axuda)

Verbo

conter

1. Contar.

Portugués

• Etimoloxía: do latín continēre.

Verbo

conter

1. Conter.