arpón

Galego

arpón

• Etimoloxía: do francés antigo harpon, do latín harpaga, do grego antigo ἁρπάγη (harpagē, “gancho”).

• Pronuncia: /aɾˈpoŋ/ (AFI)

Substantivo masculino

arpón (sg: arpón; pl: arpóns)

1. (Armas) Instrumento utilizado principalmente para a caza mariña que consiste nunha barra cunha punta de ferro, que é impulsada para penetrar no branco. É empregado para capturar baleas e peixes grandes e na caza submarina.

Termos relacionados

• arpoador
• arpoar

Traducións

• Alemán: Harpune ^(de)
• Asturiano: farpón ^(ast)
• Bielorruso: гарпун ^(be) (harpún)
• Búlgaro: харпун ^(bg) (harpún)
• Castelán: arpón ^(es)
• Catalán: arpó ^(ca)
• Checo: harpuna ^(cs)
• Cheroqui: ᎠᏓᏰᎳᏍᏗ ^(chr)
• Chinés: 鱼叉 ^(zh) (yúcha, 魚叉)
• Chipewyan: gųł ^(chp)
• Coreano: 작살 ^(ko) (jaksal)
• Danés: harpun ^(da)
• Eslovaco: harpúna ^(sk)
• Esperanto: harpuno ^(eo)
• Estoniano: harpuun ^(et)
• Feroés: skutil ^(fo)
• Finés: harppuuna ^(fi)
• Francés: harpon ^(fr)
• Gaélico escocés: morghath ^(gd)
• Grego: καμάκι ^(el)
• Húngaro: szigony ^(hu)
• Ido: harpuno ^(io)
• Indonesio: tempuling ^(id)
• Inglés: harpoon ^(en)
• Inuktitut: ᐅᓈᖅ ^(iu), unaaq ^(iu)
• Islandés: skutull ^(is)
• Italiano: arpione ^(it)
• Macedonio: харпун ^(mk) (hárpun)
• Maorí: haeanarāti ^(mi), rāti ^(mi)
• Neerlandés: harpoen ^(nl)
• Noruegués: harpun ^(no)
• Polaco: harpun ^(pl)
• Portugués: arpão ^(pt)
• Ruso: гарпун ^(ru) (garpoún), острога ^(ru) (ostrogá)
• Serbocroata: харпун ^(sh), harpun ^(sh)
• Songhai oriental: harji ^(ses)
• Sueco: harpun ^(sv)
• Turco: zıpkın ^(tr)
• Ucraíno: гарпун ^(uk) (harpún)
• Vasco: arpoi ^(eu)
• Xaponés: 銛 ^(ja) (mori)

Castelán

• Etimoloxía: do francés antigo harpon, do latín harpaga, do grego antigo ἁρπάγη (harpagē, “gancho”).

Substantivo masculino

arpón (sg: arpón; pl: arponess)

1. (Armas) Arpón.

Termos relacionados

• arponar
• arponear