ferro

Galego

• Etimoloxía: do latín ferrum.

• Pronuncia: /ˈfɛ.ro̯/ (AFI)

A Torre Eiffel, construída en ferro.

Substantivo masculino

ferro
(sg: ferro; pl: ferros)

1. (Química) Elemento químico metálico de símbolo Fe, número atómico 26, e masa atómica 55,847, moi dúctil, tenaz e maleábel a temperatura ambiente, pero sen elasticidade. É ferromagnético, cunha permeabilidade magnética moi elevada. Está presente en toda a materia viva, xa que é esencial para mantela.
2. Obxecto ou instrumento deste metal.
3. Parte metálica dunha arma ou dunha ferramenta.
4. Aparello electrodoméstico que, por efecto da calor e do peso, seve para quitar engurras da roupa.
5. Marca que se lle fai na pel, con ferro quente, a certos animais domésticos.

Termos relacionados

férrico, ferro de pasar, ferro forxado, ferrocarril, ferroviario, ferrollo, ferroso, bater en ferro frío, mallar en ferro frío, de ferro, Idade de Ferro, man de ferro, óxido de ferro (III), pasar o ferro, quitar ferro, sacar ferro, sulfato de ferro (II) hidratado, sulfato de ferro (III)

Substantivo masculino plural

ferros

1. Instrumentos de ferro que, a policía, emprega para manter aprisionados aos prisioneiros.

Traducións

• Alemán: Eisen ^(de).
• Castelán: hierro ^(es).
• Esperanto: fero ^(eo)
• Francés: fer ^(fr).
• Ido: fero ^(io).
• Inglés: iron ^(en).
• Italiano: ferro ^(it).
• Neerlandés: Ijzer ^(nl).
• Portugués: ferro ^(pt).
• Sueco: Järn ^(sv).
• Vasco: burdina ^(eu).

Véxase tamén

• Apéndice: Elementos químicos