oído interno

Galego

Oído interno

• Etimoloxía: de oído e interno.

• Pronuncia: /'oi.ðo̝ in.'tɛɾ.no̝/ (AFI)

Locución substantiva masculina

oído interno (sg: oído interno; pl: oídos internos)

1. (Anatomía) Parte máis interna do oído dos vertebrados, aloxada no óso temporal, e que comprende o labirinto, órgano do equilibrio, e o caracol ou cóclea, órgano da audición e o aparello vestibular, composto por tres canles semicirculares e polo vestíbulo.

Véxase tamén

• oído

Traducións

• Alemán: Innenohr ^(de)
• Castelán: oído interno ^(es)
• Checo: vnitřní ucho ^(cs)
• Chinés: 内耳 ^(zh)
• Coreano: 내이 ^(ko)
• Francés: oreille interne ^(fr)
• Grego: έσω ους ^(el)
• Húngaro: belső fül ^(hu)
• Inglés: inner ear ^(en)
• Italiano: orecchio interno ^(it)
• Neerlandés: binnenoor ^(nl)
• Polaco: ucho wewnętrzne ^(pl)
• Portugués: ouvido interno ^(pt), orelha interna ^(pt)
• Ruso: внутреннее ухо ^(ru)
• Sueco: inneröra ^(sv)
• Turco: iç kulak ^(tr)