rancor

Galego

• Etimoloxía: do latín rancore.

• Pronuncia: /raŋˈkoɾ/ (AFI)

Substantivo masculino

rancor (sg: rancor; pl: rancores)

1. Resentimento forte que se ten por alguén debido a feitos pasados, e que non adoita manifestarse abertamente.
   • Exemplo: Gardáballe rancor dende que comezou saír coa súa anterior moza, e acabou por vingarse.
     
     

Sinónimos

• Rencor.

Termos relacionados

• Animadversión, animosidade, aversión, odio, vinganza, rancoroso.

Traducións

• Alemán: Groll ^(de)
• Bretón: cʼhwervoni ^(br)
• Castelán: rencor ^(es)
• Chinés: 怨恨 ^(zh)
• Francés: rancune ^(fr), rancœur ^(fr)
• Grego: μνησικακία ^(el)
• Inglés: rancour ^(en)
• Italiano: rancore ^(it)
• Neerlandés: wrok ^(nl)
• Polaco: uraza ^(pl), niechęć ^(pl), pretensja ^(pl)
• Portugués: rancor ^(pt)
• Sueco: groll ^(sv)

Portugués

• Etimoloxía: do latín rancore.

Substantivo masculino

rancor (sg: rancor; pl: rancores)

1. Rancor.