rútilo

Galego

• Etimoloxía: do latín rŭtĭlus.

• Pronuncia: /ˈrutilo̝/ (AFI)

Substantivo masculino

rútilo (sg: rútilo; pl: rútilos)

1. (Mineraloxía) Mineral da clase dos óxidos, TiO₂, óxido de titanio. Preséntase en forma de cristais prismáticos case sempre extremadamente finos (aciculares) e moitas veces creando entre eles estruturas en forma de malla. A súa cor pode ser parda, amarela, vermella ou negra.

Traducións

• Alemán: Rutil ^(de)
• Castelán: rutilo ^(es)
• Catalán: rútil ^(ca)
• Francés: rutile ^(fr)
• Inglés: rutile ^(en)
• Italiano: rutilo ^(it)
• Polaco: rutyl ^(pl)
• Portugués: rutilo ^(pt), rútilo ^(pt)
• Vasco: errutilo ^(eu)
• Africáner: rutiel ^(af)
• Armenio: Ռուտիլ ^(hy)
• Azarí: rutil ^(az)
• Chinés: 金红石 ^(zh)
• Croata: rutil ^(hr)
• Estoniano: rutiil ^(et)
• Finés: rutiili ^(fi)
• Irlandés: rúitíl ^(ga)
• Xeorxiano: რუტილი ^(ka)
• Grego: ρουτίλιο ^(el)
• Hebreo: רוטיל ^(he)
• Húngaro: rutil ^(hu)
• Xaponés: 金紅石 ^(ja)
• Lituano: rutilas ^(lt)
• Neerlandés: rutiel ^(nl)
• Noruegués: rutil ^(no)
• Noruegués nynorsk: rutil ⁽ⁿⁿ⁾
• Occitano: rutile ^(oc)
• Usbeco: rutil ^(uz)
• Persa: روتیل ^(fa)
• Quechua: rutiili ^(qu)
• Romanés: rutil ^(ro)
• Ruso: рутил ^(ru)
• Eslovaco: rutil ^(sk)
• Esloveno: rutil ^(sl)
• Sueco: rutil ^(sv)
• Checo: rutil ^(cs)
• Tailandés: รูไทล์ ^(th)
• Turco: rutil ^(tr)
• Ucraíno: рутил ^(uk)
• Vietnamita: rutil ^(vi)