clamar

Galego

• Etimoloxía: do latín clamāre.

• Pronuncia: /klaˈmaɾ/ (AFI)

Verbo transitivo

clamar

1. Expresar de xeito vehemente unha necesidade, queixa, súplica, esixencia, peticición, dereito, reivindicación...

Verbo intransitivo

clamar

1. Dar voces altas, berrar, unha persoa ou unha multitude.

Traducións

• Alemán: schreien ^(de)
• Castelán: clamar ^(es)
• Catalán: clamar ^(ca)
• Francés: clamer ^(fr), crier ^(fr), réclamer ^(fr)
• Inglés: proclaim ^(en), claim ^(en)
• Portugués: clamar ^(pt)

Conxugación

Verbo regular da 1ª conxugación    

Formas impersoais

Infinitivo	clamar
Xerundio	clamando
Participio	clamado, clamada, clamados, clamadas

Formas persoais

		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	clamo	clamas	clama	clamamos	clamades	claman
	Copretérito	clamaba	clamabas	clamaba	clamabamos	clamabades	clamaban
	Pretérito	clamei	clamaches	clamou	clamamos	clamastes	clamaron
	Antepretérito	clamara	clamaras	clamara	clamaramos	clamarades	clamaran
	Futuro	clamarei	clamarás	clamará	clamaremos	clamaredes	clamarán
	Pospretérito	clamaría	clamarías	clamaría	clamariamos	clamariades	clamarían
Modo Subxuntivo	Presente	clame	clames	clame	clamemos	clamedes	clamen
	Pretérito	clamase	clamases	clamase	clamásemos	clamásedes	clamasen
	Futuro	clamar	clamares	clamar	clamarmos	clamardes	clamaren
Modo Imperativo	Afirmativo		clama	clame1	clamemos	clamade	clamen1
	Negativo		clames	clame1	clamemos	clamedes	clamen1
Infinitivo conxugado		clamar	clamares	clamar	clamarmos	clamardes	clamaren

1 Vostede(s)

Aragonés

Verbo

clamar

1. Chamar.

Castelán

• Etimoloxía: do latín clamāre.

Verbo

clamar

1. Clamar.

Catalán

• Etimoloxía: do latín clamāre.

Verbo

clamar

1. Clamar.

Portugués

• Etimoloxía: do latín clamāre.

Verbo

clamar

1. Clamar.