biotita

Galego

• Etimoloxía: denominado así por J.F.L. Hausmann en 1847 na honra do físico francés Jean-Baptiste Biot, que estudou as propiedades ópticas das micas, co sufixo -ita.

• Pronuncia: /bioˈtita̝/ (AFI)

Substantivo feminino

biotita (sg: biotita; pl: biotitas)

1. (Mineraloxía) Mineral común da clase dos silicatos, subclase dos filosilicatos , grupo das micas que fundamentalmente contén aluminio e ferro. Pode ser de cor negra, parda ou verde escura.

Traducións

• Alemán: Biotit ^(de)
• Baixo alemán: biotit ^(nds)
• Castelán: biotita ^(es)
• Catalán: biotita ^(ca)
• Checo: biotit ^(cs)
• Chinés: 黑云母 ^(zh)
• Coreano: 흑운모 ^(ko)
• Eslovaco: biotit ^(sk)
• Estoniano: biotiit ^(et)
• Finés: biotiitti ^(fi)
• Francés: biotite ^(fr)
• Grego: βιοτίτης ^(el)
• Hebreo: ביוטיט ^(he)
• Inglés: biotite ^(en)
• Italiano: biotite ^(it)
• Lituano: biotitas ^(lt)
• Neerlandés: biotiet ^(nl)
• Noruegués: biotitt ^(no)
• Persa: بیوتیت ^(fa)
• Polaco: biotyt ^(pl)
• Portugués: biotita ^(pt)
• Romanés: biotit ^(ro)
• Ruso: биотит ^(ru)
• Serbio: биотит ^(sr)
• Turco: biyotit ^(tr)
• Ucraíno: біотит ^(uk)
• Vietnamita: biotit ^(vi)
• Xaponés: 黒雲母 ^(ja)

Castelán

Substantivo feminino

biotita (sg: biotita; pl: biotitas)

1. (Mineraloxía) Biotita.

Catalán

Substantivo feminino

biotita (sg: biotita; pl: biotites)

1. (Mineraloxía) Biotita.

Portugués

Substantivo feminino

biotita (sg: biotita; pl: biotitas)

1. (Mineraloxía) Biotita.