tritongo

Galego

• Etimoloxía: do grego antigo φθόγγος (phthongos, "son"), e o prefixo tri-.

• Pronuncia: /tɾiˈtoŋɡo̝/ (AFI)

Substantivo masculino

tritongo (sg: tritongo; pl: tritongos)

1. (Lingüística) Conxunto de tres fonemas vocálicos formado por unha semiconsoante, unha vogal e unha semivogal que se atopan na mesma sílaba.

Traducións

• Alemán: Triphthong ^(de)
• Bielorruso: трыфтонг ^(be)
• Castelán: triptongo ^(es)
• Catalán: triftong ^(ca)
• Chinés: 三合元音 ^(cmn), 三元音 ^(cmn)
• Finés: triftongi ^(fi)
• Francés: triphtongue ^(fr)
• Grego: τρίφθογγος ^(el)
• Inglés: triphthong ^(en)
• Italiano: trittongo ^(it)
• Polaco: tryftong ^(pl)
• Portugués: tritongo ^(pt)
• Ruso: трифтонг ^(ru)
• Ucraíno: трифтонг ^(uk)
• Vasco: triptongo ^(eu)

Portugués

• Etimoloxía: do grego antigo φθόγγος (phthongos, "son"), e o prefixo tri-.

Substantivo masculino

tritongo (sg: tritongo; pl: tritongos)

1. (Lingüística) Tritongo.