marqués

Galego

• Etimoloxía: do francés antigo markis, marchis, do latín tardío marchensis, do alto alemán antigo marcha, do fráncico *marku, do protoxermánico *markō, do protoindoeuropeo *mereg-.

• Pronuncia: /maɾˈkes/ (AFI)

Substantivo masculino

marqués (ms: marqués; mpl: marqueses; fs: marquesa; fpl: marquesas)

1. Título nobiliario, historicamente ligado a territorios fronteirizos en Europa; entre o duque e o conde.
2. (Alimentación) Loureira branca.

Termos relacionados

• marquesado

Traducións

• Alemán: Marquis ^(de)
• Castelán: marqués ^(es)
• Catalán: marquès ^(ca)
• Chinés: 侯爵 ^(zh)
• Estoniano: markii ^(et)
• Francés: marquis ^(fr)
• Inglés: marquess ^(en)
• Italiano: marchese ^(it)
• Portugués: marquês ^(pt)
• Ruso: маркиз ^(ru)
• Sueco: markis ^(sv)