longobardo

Galego

• Etimoloxía: do latín longobardus.

• Pronuncia: /loŋɡoˈβaɾðo̝/ (AFI)

Substantivo masculino

longobardo (sg: longobardo; pl: longobardos)

1. (Lingüística) Lingua extinta de orixe xermánica que chegou á rexión itálica no século VI, e que foi empregada até o redor do ano 1000.

Traducións

• Alemán: Langobardisch ^(de)
• Castelán: longobardo ^(es), lombardo ^(es), lombárdico ^(es), lagobardo ^(es)
• Francés: lombard ^(fr)
• Inglés: Lombardic ^(en), Lombardish ^(en), Langobardic ^(en), Langobardish ^(en)
• Italiano: longobardo ^(it)
• Portugués: longobardo ^(pt), langobardo ^(pt), lombardo ^(pt)

Substantivo

longobardo (ms: longobardo; mpl: longobardos; fs: longobarda; fpl: longobardas)

1. (Historia) Lombardo, membro do pobo xermánico que invadiu Italia no século VI.

Traducións

• Portugués: longobardo ^(pt)

Adxectivo

longobardo (ms: longobardo; mpl: longobardos; fs: longobarda; fpl: longobardas)

1. (Historia) Relativo ou pertencente ao este pobo.
   • Sinónimos: lombardo.

Traducións

• Portugués: longobardo ^(pt)