coitelo

Galego

• Etimoloxía: do latín cultellus.

• Pronuncia: /kojˈtɛlo/ (AFI)

Substantivo masculino

coitelo (sg: coitelo; pl: coitelos)

1. (Alimentación, Hostalería) Aparello ou ferramenta cortante formado por un mango e unha folla cun só fío.

Termos relacionados

• coitela
• coitelada
• coitelaría, coitelería
• coiteleiro
• coitelo de carne
• coitelo de desosar
• coitelo de estonar
• coitelo de filetear
• coitelo de manteiga, coitelo de untar
• coitelo de mesa
• coitelo de pan
• coitelo de peixe
• coitelo de queixo
• coitelo de serra
• coitelo de sobremesa
• coitelo de supervivencia
• coitelo tailandés
• coitelo de trinchar
• coitelo de verduras
• coitelo xamoneiro
• media lúa

Traducións

Aparello.

Africáner: mes (af). Alabama: talkoosa (akz). Alemán: Messer (de). Árabe: سكين (ar) (sikkiin). Bielorruso: нож (be) Búlgaro: нож (bg) Castelán: cuchillo (es). Catalán: ganivet (ca). Danés: kniv (da). Estoniano: nuga (et) Finés: veitsi (fi).

Francés: couteau (fr). Gaélico escocés: sgian (gd). Galés: cyllell (cy). Grego: μαχαίρι (el) Groenlandés: savik (kl). Húngaro: kés (hu). Inglés: knife (en). Irlandés: scian (ga).

Islandés: hnífur (is). Italiano: coltello (it). Macedonio: нож (mk) Manés: skynn (gv). Navajo: béésh (nv). Neerlandés: mes (nl). Nórdico antigo: knífr (non) Occitano: cotèl (oc). Polaco: nóż (pl) Portugués: faca (pt). Ruso: нож (ru) Serbocroata: нож (sh)