circunlocución

Galego

• Etimoloxía: do latín circumlocutio.

• Pronuncia: /θiɾkunlɔkuˈθjoŋ/ (AFI)

Substantivo feminino

circunlocución (sg: circunlocución; pl: circunlocucións)

1. Expresión dunha idea de xeito indirecto.
2. Recurso estilístico do compoñente morfosintáctico que actúa por acumulación. Consiste en expresar por medio dun rodeo de palabras algo que pode designarse máis directamente.

Sinónimos

• arrodeo, circunloquio, reviravoltas, rodeo

Traducións

• Castelán: Umschreibung ^(es)
• Castelán: circunlocución ^(es)
• Chinés: 赘言 ^(zh)
• Francés: circonlocution ^(fr)
• Inglés: circumlocution ^(en)
• Italiano: circonlocuzione ^(it)
• Portugués: circunlocução ^(pt)
• Sueco: omskrivning ^(sv)

Castelán

• Etimoloxía: do latín circumlocutio.

Substantivo feminino

circunlocución (sg: circunlocución; pl: circunlocuciones)

1. Circunlocución.