burlar

Galego

• Etimoloxía: de burla.

• Pronuncia: /buɾˈlaɾ/ (AFI)

Verbo transitivo

burlar

1. Conseguir impedir alguén dalgún xeito que algo ou alguén lle cause algún prexuízo
2. Frustrar as esperanzas ou desexos de alguén.

Verbo pronominal

burlarse

1. Facer burla de, ridiculizar dalgún xeito algo ou a alguén.
   • Sinónimos: chufarse.
2. Mentir ou enganar a alguén.
   • Sinónimos: rirse.

Traducións

• Castelán: burlar ^(es)
• Francés: tricher ^(fr), tromper ^(fr)
• Portugués: burlar ^(pt)

Conxugación

Verbo regular da 1ª conxugación    

Formas impersoais

Infinitivo	burlar
Xerundio	burlando
Participio	burlado, burlada, burlados, burladas

Formas persoais

		singular			plural
		primeira	segunda	terceira	primeira	segunda	terceira
Modo Indicativo	Presente	burlo	burlas	burla	burlamos	burlades	burlan
	Copretérito	burlaba	burlabas	burlaba	burlabamos	burlabades	burlaban
	Pretérito	burlei	burlaches	burlou	burlamos	burlastes	burlaron
	Antepretérito	burlara	burlaras	burlara	burlaramos	burlarades	burlaran
	Futuro	burlarei	burlarás	burlará	burlaremos	burlaredes	burlarán
	Pospretérito	burlaría	burlarías	burlaría	burlariamos	burlariades	burlarían
Modo Subxuntivo	Presente	burle	burles	burle	burlemos	burledes	burlen
	Pretérito	burlase	burlases	burlase	burlásemos	burlásedes	burlasen
	Futuro	burlar	burlares	burlar	burlarmos	burlardes	burlaren
Modo Imperativo	Afirmativo		burla	burle1	burlemos	burlade	burlen1
	Negativo		burles	burle1	burlemos	burledes	burlen1
Infinitivo conxugado		burlar	burlares	burlar	burlarmos	burlardes	burlaren

1 Vostede(s)

Castelán

Verbo

burlar

1. Burlar.

Portugués

Verbo

burlar

1. Burlar.