gaita

Galego

• Pronuncia: /ˈɡaj.ta̝/ (AFI)

Substantivo feminino

gaita (sg: gaita; pl: gaitas)

1. (Música) Instrumento musical de vento que na súa forma máis simple consiste nun tubo perforado (punteiro), provisto de cana e inserido dentro dun fol, que é a reserva de aire. O aire entra no fol a través dun segundo tubo, que ten unha válvula que impide a saída do aire provisto polos pulmóns do gaiteiro. Este comprime co seu brazo o fol para manter a saída de aire con son (tempero).
   • Termos relacionados: gaiteiro
2. (Anatomía) Popularmente, pene.
   • Exemplo: Detivérono por andar coa gaita fóra diante dun colexio.
     
     

Véxase tamén

• Apéndice: Léxico da música

Traducións

instrumento

Africáner: doedelsak (af) Alemán: Sackpfeife (de) Alto sorabo: dudy (hsb) Baixo sorabo: měch (dsb) Bretón: binioù-kozh (br), binioù (br). Castelán: gaita (es). Catalán: cornamusa (ca) Checo: dudy (cs) Chinés: 风笛 (zh) Coreano: 백파이프 (ko) Eslovaco: gajdy (sk) Esloveno: dude (sl). Finés: säkkipilli (fi) Francés: cornemuse (fr), biniou (fr) (en Bretaña).

Húngaro: duda (hu) Indonesio: tas pipa (id) Inglés: bag pipe (en) Italiano: cornamusa (it) Luxemburgués: duddelsak (lb) Náhuatl: ehuatlapitzalli (nah) Neerlandés: doedelzak (nl) Polaco: dudy (pl) Ruso: волынка (ru) Ucraíno: волинка (uk) Tagalo: gaita (tl) Vietnamita: kèn túi (vi) Xaponés: バッグパイプ (ja), バグパイプ (ja) Xeorxiano: ვგუდასტვირი (ka)

• Poema: Quero cantar sin gaita de Luis Pimentel, (Sombra do aire na herba, Vigo: Galaxia, 1959).