fillo

Galego

• Etimoloxía: do latín filius.

• Pronuncia: /ˈfiʎo̝/ (AFI)

Substantivo

fillo (ms: fillo; mpl: fillos; fs: filla; fpl: fillas)

1. Calquera individuo en relación aos seus proxenitores.
   • Exemplo: Quen casa unha filla gana un fillo; quen casa un fillo perde o fillo.
     
     

Termos relacionados

• primoxénito
• benxamín
• pai, nai

Traducións

(1) Individuo respecto aos seus pais.

Africáner: seun (af) (m), dogter (af) (f). Árabe: ابن (ar) (m), ابنة (ar) (f). Arameo: ܒܪܐ (arc) (m), ܒܪܬܐ (arc) (f). Asturiano: fíu (ast). Bielorruso: сын (be) (m), дачка (be) (f). Bretón: mab (br) (m), merc'h (br) (f). Búlgaro: син (bg) (m), дъщеря (bg) (f). Castelán: hijo (es). Catalán: fill (ca). Checo: syn (cs) (m), dcera (cs) (f). Danés: søn (da) (m), datter (da) (f). Esperanto: filo (eo). Francés: fils (fr) (m), fille (fr) (f). Hebreo: בן (he) (m), בת (he) (f). Inglés: son (en) (m), daughter (en) (f). Inglés antigo: sunu (ang) (m), dohtor (ang) (f). Islandés: sonur (is) (m), dóttir (is) (f). Italiano: figlio (it). Neerlandés: zoon (nl) (m), dochter (nl) (f). Occitano: filh (oc). Samoxiciano: sūnos (sgs) (m), dokra (sgs) (f). Tocario A: se (xto) Tocario B: soy (txb) Valón: fi (wa) Vasco: seme (eu) (m), alaba (eu) (f).