tarentino

Galego

• Etimoloxía: do latín Tarentinus.

• Pronuncia: /taɾenˈtino̝/ (AFI)

Adxectivo

tarentino (ms: tarentino; mpl: tarentinos; fs: tarentina; fpl: tarentinas)

1. Relativo ou pertencente a Tarento.

Traducións

• Inglés: Tarantino ^(en), Tarentine ^(en)
• Italiano: tarantino ^(it)

Substantivo masculino

tarentino (ms: tarentino; mpl: tarentinos; fs: tarentina; fpl: tarentinas)

1. (Xentilicio) Habitante ou natural de Tarento.

Traducións

• Alemán: Tarentiner ^(de)
• Castelán: tarentino ^(es)
• Catalán: tarentí ^(ca)
• Finés: tarantolainen ^(fi)
• Francés: Tarentin ^(fr)
• Húngaro: tarantói ^(hu)
• Inglés: Tarantino ^(en), Tarentine ^(en)
• Italiano: tarantino ^(it)
• Polaco: tarentczyk ^(pl)
• Portugués: tarantino ^(pt), tarentino ^(pt)
• Ruso: тарантинец ^(ru)
• Tarentino: tarandine ^(roa-tar)
• Siciliano: tarantinu ^(scn)

Substantivo masculino

tarentino (sg: tarentino; pl: tarentinos)

1. (Lingüística) Lingua falada na cidade de Tarento, variedade da lingua napolitana.

Traducións

• Alemán: Tarentinisch ^(de)
• Castelán: tarentino ^(es)
• Catalán: tarentí ^(ca)
• Finés: taranto ^(fi)
• Francés: tarentin ^(fr)
• Húngaro: tarantói ^(hu)
• Inglés: Tarantino ^(en)
• Italiano: tarantino ^(it)
• Polaco: tarencki ^(pl)
• Portugués: tarantino ^(pt), tarentino ^(pt)
• Ruso: тарантинский ^(ru)
• Siciliano: tarantinu ^(scn)
• Tarentino: tarandine ^(roa-tar)