semantema

Galego

• Etimoloxía: Do francés sémantème.

• Pronuncia: [se.manˈte.mɐ] (AFI)

Substantivo masculino

semantema (sg: semantema; pl: semantemas)

1. (Semántica) Conxunto de semas denotativos que entran en oposición co semema de lexemas veciños dentro dun mesmo campo semántico, noutras palabras, semas específicos dun lexema que, ó comparalo con outro lexema que pertence ó mesmo campo semántico có primeiro, permiten diferencialo deste.

Termos relacionados

• sema
• semema
• virtuema
• clasema
• sema connotativo
• sema denotativo
• sema xenérico
• sema específico

Traducións

• Alemán: Semantem ^(de).
• Castelán: semantema ^(es).
• Francés: sémantème ^(fr).
• Inglés: semanteme ^(en).
• Italiano: semantema ^(it).
• Portugués: semantema ^(pt).
• Romanés: semantém ^(ro).
• Turco: kökanlam ^(tr).
• Vietnamita: nghĩa vị ^(vi).

Castelán

• Etimoloxía: Do francés sémantème.

• Pronuncia: /se.man.ˈte.ma/ (AFI)

Substantivo masculino

semantema (sg: semantema; pl: semantemas)

1. (Lingüística) Semantema.

Italiano

• Etimoloxía: Do francés sémantème.

• Pronuncia: /se.man.ˈte.ma/ (AFI)

Substantivo masculino

semantema (sg: semantema; pl: semantemi)

1. (Lingüística) Semantema.

Portugués

• Etimoloxía: Do francés sémantème.

• Pronuncia: /se.mɐ̃ⁿ.ˈte.mɐ/ (AFI)

Substantivo masculino

semantema (sg: semantema; pl: semantemas)

1. (Lingüística) Semantema.