plancto

Galego

• Etimoloxía: do alemán Plankton, termo creado por Victor Hensen, do grego antigo πλαγκτός (planktós, "vagabundo"), de πλάζω (plázō).

• Pronuncia: /ˈplaŋkto̝/ (AFI)

Substantivo masculino

plancto

1. (Zooloxía) Conxunto de organismos acuáticos que non son quen de realizar movementos autónomos e son arrastrados pasivamente polas augas nas que flotan. Inclúe algas microscópicas, protozoos, pequenos crustáceos, crías de peixes, larvas de invertebrados, ovos, etc.

Sinónimos

• planctobios

Antónimos

• necto

Termos relacionados

• fitoplancto
• planctófago
• planctónico
• zooplancto

Traducións

• Alemán: Plankton ^(de)
• Castelán: plancton ^(es).
• Chinés: 浮游生物 ^(zh)
• Francés: plancton ^(fr)
• Grego: πλαγκτόν ^(el)
• Inglés: plankton ^(en)
• Italiano: plancton ^(it)
• Polaco: plankton ^(pl)
• Portugués: plancto ^(pt), plâncton ^(pt)
• Ruso: планктон ^(ru)
• Vasco: plankton ^(eu)