crónica

Galego

• Etimoloxía: do latín chronica, do grego antigo χρονικός (khronikós, “relativo ao tempo”), de χρόνος (khrónos, “tempo”).

• Pronuncia: /ˈkɾɔnika̝/ (AFI)

Substantivo feminino

crónica (sg: crónica; pl: crónicas)

1. (Historia e literatura) Xénero histórico ou literario que narra os acontecementos pola súa orde cronolóxica .

Frecuentemente emprégase o termo para se referir a un libro escrito por un cronista na Idade Media describindo os sucesos históricos dun país ou a vida dun nobre ou unha dignidade eclesiástica.

Traducións

• Alemán: Chronik ^(de)
• Castelán: crónica ^(es)
• Catalán: crònica ^(ca)
• Chinés: 纪事文章 ^(zh)
• Francés: chronique ^(fr).
• Inglés: chronicle ^(en), article ^(en).
• Italiano: cronaca ^(it)
• Polaco: kronika ^(pl)
• Portugués: crónica ^(pt)

Adxectivo

crónica (ms: crónico; mpl: crónicos; fs: crónica; fpl: crónica)

1. Feminino singular de crónico.

Castelán

• Etimoloxía: do latín chronica, do grego antigo χρονικός (khronikós, “relativo ao tempo”), de χρόνος (khrónos, “tempo”).

Substantivo feminino

crónica (sg: crónica; pl: crónicas)

1. Crónica.

Portugués

• Etimoloxía: do latín chronica, do grego antigo χρονικός (khronikós, “relativo ao tempo”), de χρόνος (khrónos, “tempo”).

Substantivo feminino

crónica (sg: crónica; pl: crónicas)

1. Crónica.