crédito

Galego

• Etimoloxía: do latín creditu.

• Pronuncia: /ˈkɾɛðito̝/ (AFI)

Substantivo masculino

crédito (sg: crédito; pl: créditos)

1. (Economía) Débeda que un ten ao seu favor cos correspondentes xuros e prazos.
2. Confianza da que goza unha persoa.
   • Sinónimos: creto.
3. Unidade de cómputo do tempo formativo na universidade.

Termos relacionados

• a crédito
• créditos
• dar crédito
• tarxeta de crédito

Traducións

• Alemán:  Kredit ^(de)
• Árabe: صك ^(ar)
• Búlgaro: кредит ^(bg)
• Castelán:  crédito ^(es)
• Catalán: crèdit ^(ca)
• Checo: úvěr ^(cs)
• Cheroqui:  ᎠᏓtᎤᏗ ^(chr)
• Chinés: 信貸 ^(zh)
• Eslovaco: úver ^(sk)
• Esperanto: kredito ^(eo)
• Estoniano: krediit ^(et)
• Finés:  luotto ^(fi)
• Francés: crédit ^(fr)
• Grego: πίστωση ^(el)
• Hebreo: אשראי ^(he)
• Húngaro: hitel ^(hu)
• Ido: kredito ^(io)
• Inglés: credit ^(en)
• Italiano:  credito ^(it)
• Neerlandés:  krediet ^(nl)
• Noruegués: kredit ^(no)
• Persa: کردیت ^(fa)
• Polaco: kredyt ^(pl)
• Portugués:  crédito ^(pt)
• Romanés: credit ^(ro)
• Ruso: кредит ^(ru)
• Sueco: kredit ^(sv)
• Telugú: పరపతి ^(te)
• Turco: kredi ^(tr)
• Ucraíno: кредит ^(uk)
• Vasco:  kreditu ^(eu)
• Xaponés: かしかた ^(ja)