coprólito

Galego

• Etimoloxía: do grego antigo κόπρος kopros (« excremento ») e λίθος lithos (« pedra »).

• Pronuncia: /kɔˈpɾɔlito̝/ (AFI)

Substantivo masculino

coprólito (sg: coprólito; pl: coprólitos)

1. Fósil dun excremento.

Traducións

• Alemán: Koprolith ^(de)
• Castelán: coprolito ^(es)
• Catalán: copròlit ^(ca)
• Checo: koprolit ^(cs)
• Eslovaco: koprolit ^(sk)
• Finés: koproliitti ^(fi)
• Francés: coprolithe ^(fr)
• Ido: koprolito ^(io)
• Inglés: coprolite ^(en)
• Italiano: coprolite ^(it), coprolito ^(it)
• Neerlandés: coproliet ^(nl)
• Polaco: koprolit ^(pl)
• Portugués: coprólito ^(pt)
• Ruso: копролиты ^(ru)
• Sueco: koprolit ^(sv)
• Ucraíno: копроліти ^(uk)
• Vasco: koprolito ^(eu)
• Volapuk: jiedotaston ^(vo)
• Xaponés: 糞石 ^(ja)