bandoneón

Galego

Un bandoneón.

• Pronuncia: /bandoneˈoŋ/ (AFI)

Substantivo masculino

bandoneón (sg: bandoneón; pl: bandoneóns)

1. (Música) Instrumento musical aerófono a fol, parente do acordeón, de forma rectangular e sección cadrada e timbre particular. É moi popular na Arxentina pola súa vinculación co tango. O músico executante de bandoneón recibe o apelativo de bandoneonista.

Termos relacionados

• bandoneonista

Traducións

• Alemán: Bandoneon ^(de), Bandonion ^(de)
• Inglés: bandoneón ^(en)
• Catalán: bandoneó ^(ca)
• Danés: bandoneó ^(da)
• Castelán: bandoneón ^(es)
• Francés: bandonéon ^(fr)
• Grego: μπαντονεόν ^(el) (bantoneón)
• Italiano: bandoneón ^(it)
• Neerlandés: bandoneon ^(nl)
• Polaco: bandoneon ^(pl)
• Portugués: bandoneón ^(pt)
• Sueco: bandoneon ^(sv)
• Checo: bandoneón ^(cs)
• Turco: bandoneon ^(tr)

Véxase tamén

• Apéndice: Léxico da música