anatema

Galego

• Etimoloxía: do latín anathema, do grego antigo ἀνάθημα (anáthēma).

• Pronuncia: /anaˈtɛma̝/ /anaˈtema̝/ (AFI)

Substantivo masculino

anatema (sg: anatema; pl: anatemas)

1. (Relixión) Condena que recae sobre un membro dunha igrexa e se expulsa dela feita por unha autoridade eclesiástica.
2. (Figurado) Condena moral ou maldición que se bota contra algo ou alguén.
3. Persoa ou cousa condenada.

Termos relacionados

• anatematizar

Traducións

• Alemán: Anathema ^(de)
• Castelán: anatema ^(es)
• Catalán: anatema ^(ca)
• Francés: anathéme ^(fr)
• Inglés: anathema ^(en)
• Italiano: anatema ^(it)
• Portugués: anátema ^(pt)