Márta
|
Grafías semellantes: Marta , marta |
Húngaro
Etimoloxía: do latín Martha, do grego antigo Μαρθα (Martha), do arameo מרתא (martā), "a señora".
Pronuncia: /ˈmaːrtɒ/ (AFI)
Nome propio
Márta f
- Definición impropia: Nome propio de muller, cognado con Marta.
Irlandés
- Etimoloxía: do irlandés antigo Mart, do latín Martius.
- Pronuncia: /mˠɑːɾˠtˠə/ (AFI)
Substantivo masculino
Márta m
Categorías:
- Húngaro
- Entradas en húngaro derivadas do latín
- Entradas en húngaro derivadas do grego antigo
- Entradas en húngaro con etimoloxía
- Entradas en húngaro con transcrición fonolóxica
- Entradas en húngaro con son
- Nomes propios en húngaro
- Irlandés
- Entradas en irlandés derivadas do irlandés antigo
- Entradas en irlandés derivadas do latín
- Entradas en irlandés con etimoloxía
- Entradas en irlandés con transcrición fonolóxica
- Substantivos masculinos en irlandés