púnico

Galego

• Etimoloxía: do latín punicus.

• Pronuncia: [ˈpu.ni.kʊ] (AFI)

Substantivo

púnico (ms: púnico; mpl: púnicos; fs: púnica; fpl: púnicas)

1. (Xentilicio) Habitante ou natural de Cartago (cidade antiga do norte de África).
   • Sinónimos: cartaxinés.

Traducións

• Francés: Carthaginois ^(fr)

Adxectivo

púnico (ms: púnico; mpl: púnicos; fs: púnica; fpl: púnicas)

1. Relativo ou pertencente a Cartago e a súa xente.
   • Sinónimos: cartaxinés.

Traducións

• Francés: carthaginois ^(fr)

Substantivo masculino

púnico (sg: púnico; pl: púnicos)

1. (Lingüística) Variante do fenicio falado en Cartago.