lebre

Galego

• Etimoloxía: do latín lepus, -ŏris.

Substantivo feminino

lebre (sg: lebre; pl: lebres)

1. Mamífero roedor, da familia dos lagomorfos, xénero Lepus, máis lixeiras e veloces cos coellos, coas patas traseiras moi desenvolvidas para a carreira e longas orellas. Non constrúen coelleiras senón simples camas nos acobillos do terreo. No xaneiro, busca a lebre no bulleiro.

Traducións

• Alemán: Hase ^(de)
• Castelán: liebre ^(es)
• Checo: zajíc ^(cs)
• Francés: lièvre ^(fr)
• Inglés: hare ^(en)
• Italiano: lepre ^(it)
• Polaco: zając ^(pl)
• Portugués: lebre ^(pt)

Locucións

• Deixa andar o can coa lebre: advertencia para previr que un asunto rematará probablemente mal.
• Face-las lebres: faltar a clase, latar.
• Herba da lebre: herba de monte alto, de cor verde abrancazada, suave ó tacto. Tamén se chama herba molar.
• Liño de lebre: cuscuta, planta parasita que medra adoito sobre o toxo.

Portugués

• Etimoloxía: do latín lepus, -ŏris.

Substantivo feminino

lebre (sg: lebre; pl: lebres)

1. Lebre.